اميرالمؤمنين«سلام الله علیه» در عالم ملکوت یک تجلّی از جلوه‌های حضرت حقّ تبارک و تعالی است؛ تجلّی ذاتي حضرت حقّ با همه‌ي اسماء و صفاتش.

خداوند متعال در ازل دو تجلّي ذاتي کرده است. در يک تجلّي قرآن کريم حاصل شده است و در تجلّي ديگر انوار مقدّس چهارده معصوم«سلام الله علیهم» پديد آمده‌اند.

برای تفهیم بهتر معناي تجلّي لازم است از يک مثال استمداد شود. هنگامی که شيئي در مقابل آینه قرار مي‌گيرد، تصوير آن شيء در صفحه‌ي آینه ظاهر مي‌شود؛ به عبارت ديگر، آن شيء در آينه تجلّي مي‌کند. البته خود شيء داخل در آینه نیست و با آینه متّحد هم نیست، بلکه يک تصويرِ نقش گرفته و انعکاس يافته از شيء است. این همان تعبیري است که از آن به عنوان تجلّی یاد مي‌شود. و اميرالمؤمنين علي«سلام الله علیه» يکي از آن انوار مقدّس و مطهّري است که در ازل،تجلّي ذاتي خداوند تعالي بوده است.

    حافظ شیرازی در اين باره مي‌گويد:

در ازل پرتو حسنت ز تجلّی دم زد             عشق پیدا شد و آتش به همه عالم زد

 انوار مطهّر چهارده معصوم«سلام الله علیهم» در ازل گرداگرد عرش الهي در طواف بوده‌اند تا اين که خداي متعال بر ديگر مخلوقات منّت نهاد و آنان را از عالم ملکوت به سوي عالم ناسوت تنزّل داده تا به صورت انسان‌هايي کامل در ميان ساير انسان‌ها زندگي کنند و بندگان به وسيله‌ي اسوه قرار دادن آنان به کمال و سعادت رهنمون شوند. بنابراين هدايت بشريت و نيل به سعادت و رستگاري در گرو پيروي از اميرالمؤمنين علي«سلام الله علیه» و ساير حضرات معصومين«سلام الله علیهم» است.

در عالم قيامت هم آن ذوات منوّر، مظهر رحمت و رأفت الهي هستند که نزد حضرت قادر متعال از انسان‌هاي صالح و لايق شفاعت مي‌کنند.

بنابراين در يک کلام مي‌توان گفت اميرالمؤمنين علي«سلام الله علیه» در همه‌ي عوالم وجود، مظهر حقّ تبارک و تعالي است.